Derek….

Een column van S U M O
Altijd de rug recht, de kop omhoog, de turbo aan en de wil om de Clubkleuren met hand en tand te verdedigen. Een andere Clubman vertelde mij ooit een mooi verhaal over onze Derek. Praten met Derek over contractverlenging was vaak een wassen neus, boeit me niet, als ik maar speel. Geld was nooit nummero uno, voetballen voor zijn liefde, zijn Club, dat mooie blauwwit, op zijn tweede huis aan de laan van Nieuw Zuid, dat was waar Derek voor kwam.

Voor mij een sieraad voor de Club, een voorbeeld voor elke jeugdvoetballer van Nieuw Zuid en daarbuiten trouwens, het doet me deugd dat hij in zijn vriendenteam gaat voetballen en de jeugd gaat trainen en begeleiden, Derek is Quick Boys , daar hoort hij en blijft hij. Ik vroeg hem een maand terug of Rijnvogels al een bod had gedaan, de mooie glimlach van het hoekige, door duinzand en zeewind geteisterde gelaat,sprak boekdelen, zonder 1 woord te verspillen.

Mister arrogant hoorde ik wel eens op het sportpark vallen, vaak van mensen die niet de moeite namen om verder te kijken dan de neus lang was. Een warme persoonlijkheid, op zichzelf, maar ook weer niet, praten wanneer hij voelde dat dit het waard was. Geen open boek, maar verre van arrogant. Twee interviews met deze bewoner van Nieuw Zuid leerde dat de liefde dicht bij huis het belangrijkst is, vergat ooit eens in een interview de nauwe band met een familielid te noemen en dat heeft hij geweten. Quick Boys laat hem glimlachen van oor tot oor en zijn gedachten zijn zo talrijk dat 100 plakboeken dit tekort doen.

Derek heeft in de afgelopen 14 jaar alles meegemaakt en ik weet zeker dat hij baalt als een stekker om te stoppen, gloeiend de pest heeft hij erin, de vinke tering in de hoogste graad, migraine tot het ontploffen aan toe, maagzuur die de gaten in zijn voetbalsokken zou branden. Derek wil altijd top spelen, het mooiste doelpunt maken en elke bal afpakken die het middenveld overgaat. Het kenmerkt de voetballer, maar ook het karakter in de mens.

Er was ooit, in een minder seizoen, een wedstrijd waarin ik me voorgenomen had om te kijken hoever de liefde van dit stuk blauwwit beton zou gaan, was hij ter verleiden tot een uitbarsting, zo één die hij vaak, onbegrepen door de man in het zwart, had. Derek pushen, of hij eindelijk zijn best eens ging doen, of hij balletschoenen of voetbalschoenen aanhad. Op dat moment schoot hij van 30 meter de bal in de kruising en kwam naar mij toelopen waarin hij na het gebruikelijke oogcontact, zijn middelvinger opstak. Heerlijk, reageren als mens, soms doordacht, maar ook heerlijk primair.

Derek is meer dan een selectiespeler van Quick Boys, Derek is een boegbeeld van hoe je als voetballer je Clubliefde toont en daarnaast een voorbeeld van een amateurprof. Een middenvelder die ballen afpakken tot kunst maakte, doelpunten maakte waar zelfs Messi van droomde en kansen miste die Heino nog zou maken, zonder bril. Derek stond er altijd, altijd, al 4 jaar hoorde je geruchten dat dit dan wel het laatste seizoen zou zijn, maar Derek bepaalt zelf wanneer hij stopt. Dat siert hem ook dit kroonjuweel van Nieuw Zuid. Weten wanneer dat is en stoppen op het punt met de pest in je blauwwitte donder.

Derek, ik zal je inzet missen, die prachtgrijns op je gelaat, maar ben trots en blij dat je bij ons blijft en de jeugd gaat leren wat nodig is om een topmiddenvelder te zijn, hoe je ballen afpakt en vooral wat Clubliefde is, want als er één is die weet wat dat is, dan ben jij dat.
Toon de jeugd maar wat nodig is en maak die lichting, lichting van kampioenen, Strijd, beleving, geloof in eigen kunnen en de wil om voor alles en tegen alles in te strijden voor die Club die het waard is. Jouw Club, jouw Quick Boys.

Mijn dank is groot, zeer groot, bedankt voor de interviews en droge humor, maar vooral voor je spel toewijding en Clubliefde, voor altijd !

Respect.
S U M O.

(Met dank aan quickboysfirm.nl )