De Promotie: Dennis Kaars
Het is deze week precies een jaar geleden dat Quick Boys thuis de finale van de nacompetitiewedstrijd tegen VVSB speelde. Op het spel stond een plek in de Tweede Divisie van het seizoen 2019-2020. Zoals iedereen met een blauw-wit hart inmiddels weet, pakte die wedstrijd memorabel uit voor Quick Boys. Eindelijk werd promotie en daarmee een terugkeer naar het hoogste amateurniveau bewerkstelligd. In het kader van deze wedstrijd blikken we middels het drieluik ‘De Promotie’ terug met drie sleutelspelers, waarbij vandaag de beurt is aan Dennis Kaars.
Het gaat goed met Kaars op de avond dat de Webredactie van Quick Boys de spits telefonisch spreekt. De kersverse vader werkt momenteel vier dagen in de week en zorgt daarnaast voor zijn dochtertje Amy. ‘’Het thuiswerken scheelt mij heel veel reistijd, net als de ritten naar Quick Boys die ik nu niet meer maak. Op dit moment train ik bij mijn nieuwe club HBOK twee keer in de week. HBOK is voor mij een stuk dichter bij huis, dus dat zorgt er wel voor dat ik momenteel wat meer tijd heb voor andere dingen.’’
Een afscheidswedstrijd heeft Kaars niet bewust meegemaakt. Eigenlijk zoals voor vele voetballers het afgelopen seizoen gold. Door een blessure miste Kaars sowieso wat achteraf het slot van het seizoen was grotendeels. ‘’Volgens mij heb ik bij Kozakken Boys (1-1, red.) nog wat minuten gevoetbald. Dat was dus uiteindelijk mijn laatste wedstrijd. Wat dat betreft is het wel gek geweest. Positief is wel dat Quick Boys volgend seizoen op het hoogste niveau blijft, laten we dat dan maar zo bekijken. Natuurlijk zie je het liever anders en ik denk ook dat wij er direct in hadden gebleven, maar de plek waar we geëindigd zijn had wel nacompetitie betekend.’’
Waar Quick Boys het afgelopen seizoen alles had willen doen om die nacompetitie te ontlopen, was dat in de seizoenen daarvoor wel anders: toen waren de rollen zoals bekend omgedraaid. ‘’De wedstrijd op 8 juni heeft voor mij een bijzondere plek in mijn hart. Ik had het idee dat we thuis die promotie veilig gingen stellen. Zelf had ik niet eens heel veel zenuwen, ik stond meer op met zin om die wedstrijd te spelen.’’ Kaars herkent dan ook het gevoel dat Joey Ravensbergen had op de wedstrijddag, zoals uit het eerste deel van dit drieluik bleek. ‘’Soms heb ik wel die zenuwen wanneer ik het gevoel krijg dat de tegenstander sterker is dan wij. VVSB was een tegenstander die we natuurlijk al kenden, van de eerdere ontmoeting, waarvan ik vind dat we die hadden moeten winnen. We hebben daar gestreden voor een winnende goal. Dat gaf ons wel het gevoel dat wij deze finale over de streep gingen trekken.’’
De glimlach op het gezicht van Kaars, wanneer het over de finale op 8 juni 2019 gaat, is haast zichtbaar door de telefoon. ‘’Met zoveel supporters man, dat is gewoon niet normaal. Het geeft wel wat extra. Ze hebben het vaak over een twaalfde man bij voetbalclubs, maar Quick Boys heeft naar mijn mening een dertiende man. Of het goed of slecht gaat, ze hebben altijd wel de passie om het team aan te moedigen. Dat is uniek. Als je keihard werkt staan de supporters achter je. Wij als team hoefden ons geen zorgen te maken dat het publiek zich tegen ons zou keren, zo heb ik dat in ieder geval nooit beleefd. Wat je wel soms merkt is gemopper wanneer er geen strijd en beleving is. Zo speelden wij in het afgelopen seizoen een wedstrijd tegen Rijnsburgse Boys (0-2, red.), waarna je wel onvrede proefde. Supporters van Quick Boys willen gewoon de strijd zien die ze gewend zijn. Dat is denk ik ook wat we lieten zien op 8 juni 2019, thuis tegen VVSB.’’
Een paar keer was Kaars er al heel dichtbij. Misschien dat een aantal toeschouwers gedacht moet hebben dat het niet zijn wedstrijd zou worden op de bewuste dag, maar die gedachte kwam bij Kaars geen moment op. ‘’Zelf ben ik wel een spits die niet treurt over een gemiste kans. Ik haal daar juist kracht en vertrouwen uit, omdat je zo dichtbij bent. Dat het uiteindelijk zo zou lopen, had ik ook niet gedacht, maar ik had wel het vertrouwen dat we deze promotie gingen pakken. Bij andere clubs ben ik vaak kampioen geworden en mocht ik ook promoveren via de nacompetitie. Dit gingen we niet uit handen geven.’’
In de rust leeft het gevoel dat Quick Boys de bovenliggende partij is en lijkt iedereen overtuigd dat op deze manier die goal echt wel zou gaan vallen. ‘’We waren allemaal gretig om weer naar buiten te gaan, voor ons had het geen rust hoeven te zijn. We hielden honderd procent vertrouwen en gaven bijna niets weg. Alleen de moeite om door die 5-3-2-muur te komen, die was wel aanwezig. Na 90 minuten ga je langzaamaan wel angstig worden voor het scenario van penalty’s. Ik ben weliswaar niet bang om een strafschop te nemen, maar je wilt dan zo graag scoren dat er veel druk bij komt kijken. Daar wil je het niet op aan laten komen.’’
En dat gebeurde ook niet, want daar was het dan: hét moment van Kaars op Nieuw Zuid. Een memorabel moment in de clubhistorie, want het zou de aanzet zijn voor een lang verlangde terugkeer naar het hoogste niveau. ‘’Het was direct na de aftrap van de tweede helft van de verlenging. We waren zo op zoek naar die goal, dat we er ook nu meteen volle bak op gingen. Er kwam een lange bal in de hoek, bij de cornervlag. Ravensbergen heeft een ontzettend goede ingooi, dus ik kon maar één ding bedenken: ik moet die zestien meter in, misschien kan iemand ‘m doorkoppen, hopelijk sta ik op de juiste plek. 99 van de 100 keer sta je er voor niets, maar na een kluts via allerlei spelers viel de bal precies goed. Ik zag Valk (doelman VVSB, red.) uitkomen, hij maakte een soort handbalsprong, maar ik kon de bal met mijn punt van mijn schoen nét langs hem tikken. Ik wilde rennen, juichen, ik gleed uit, iedereen kwam het veld op, zo’n ontlading, zo dichtbij. Wat er gebeurde was een gekkenhuis. Iedereen werd gek. Het was gewoonweg onbeschrijfelijk.’’
‘’Vlak daarna werd ik gewisseld. Als je langs de kant staat is het nog veel erger. Je kunt namelijk niets doen, het is uit je handen. Op zo’n moment realiseer je wat supporters 120 minuten lang mee moeten maken, het is echt verschrikkelijk. Ik hoopte natuurlijk dat we de voorsprong vast konden houden, zodat er niet alsnog een penaltyserie ging volgen. De laatste minuten heb ik lopen schreeuwen, het sloeg helemaal nergens meer op. Die adrenaline, die emotie, het duurde echt lang.’’
De afloop van het verhaal is bekend en op talloze camera’s vastgelegd: Quick Boys behield de voorsprong en promoveerde naar het hoogste amateurniveau. Kaars, vastbesloten om Nieuw Zuid nog regelmatig als supporter te bezoeken, koestert het moment voor altijd. ‘’Het seizoen bij Quick Boys is het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt. De rest van mijn carrière zou ik zonder twijfel inleveren voor dat ene moment bij Quick Boys. Mooier dan dat kan het niet. Ik ben heel vaak kampioen geworden, vaak gepromoveerd, maar dit is nergens mee te vergelijken. Quick Boys is gewoon fantastisch. Als voetballer en als supporter.’’
Tijdens de COVID-19-omstandigheden, waar de voetbalsupporter heimwee krijgt naar oude tijden, versterkt een telefoontje met de Amsterdammer over deze zekere dag de heimwee intensiever. Later deze week blikken we terug op de grote ‘afterparty’ na de wedstrijd. De gangmaker van Quick Boys uit het promotiejaar weet daar alles over te vertellen.