Hoe is het met… Raymond Flaton?

Hij is een van de meest bekende spelers die tijdens de kampioensjaren in de basis stond. Het blok van het elftal: Raymond Flaton. Flaton, inmiddels 43 jaar en een echte Hagenees, is intussen getrouwd met een Katwijkse en sinds september ook inwoner van de gemeente Katwijk in Valkenburg. 

Carrière
“In mijn voetbalcarrière heb ik bij diverse mooie voetbalclubs mijn kapbeweging tot in den treuren toe mogen etaleren. Het feit dat ik linksbenig ben in combinatie met deze altijd succesvolle kap-en draai beweging (bijna altijd) heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat trainers mij graag in de selectie wilden hebben. Ik ben om die reden de heer Wiel Coerver (wellicht nog bekend bij de wat oudere voetballiefhebbers) en mijn vader altijd zeer dankbaar geweest voor het erin rammen van deze specifieke techniek, waardoor ik altijd alle 1e elftallen op het hoogste niveau heb mogen doorlopen. Mijn carrière begon ik bij TEDO toen ik nog maar 4 jaar was. Via Duinoord, VCS, Sparta Rotterdam, Wilhelmus en ADO Den Haag kwam ik uiteindelijk via één van mijn meest favoriete trainers aller tijden, Cees Tempelaar, bij Quick Boys terecht.”

Quick Boys periode
Inmiddels is het even geleden dat Flaton voor de blauwwitten voetbalde. Op de kampioensjaren kijkt hij met veel trots en plezier terug. “Het is inderdaad alweer zo’n negen jaar geleden dat ik voor het laatst in competitieverband die mooie zwarte kicksen aan heb getrokken. Quick Boys is veruit de mooiste tijd in mijn voetbalcarrière geweest. Na het mislukken van mijn profcarrière bij Sparta en ADO had ik nooit kunnen denken dat ik daarna toch een nog mooiere periode tegemoet zou kunnen gaan bij een amateurclub.  Als ‘buitenlander’ kreeg ik bij mijn eerste officiële wedstrijd wel even de schrik van mijn leven, toen ik het veld op kwam lopen voor de wedstrijd tegen de Uien. Er waren duizenden mensen. Net zoals velen ‘buitenlanders’ die voor het eerst op Nieuw Zuid voet aan wal zetten, raak je doorgaans de eerste paar wedstrijd geen skippybal, omdat je het grote aantal supporters moet verwerken. Vooral als je na je eerste foutieve balcontact door een stel ouden van dagen wordt gesommeerd maar zo snel mogelijk te gaan douchen. Gelukkig hervond ik mijn vertrouwen al na zeven wedstrijden en heb ik Quick Boys kunnen laten zien dat ik best van waarde kon zijn. In die tien jaar die volgde kan ik wel zeggen dat ik bijna alles heb meegemaakt en het een rollercoaster is geweest van moeilijke jaren tot aan jaren waar iedere voetballer alleen maar van kan dromen. Maar zelfs de moeilijke jaren hadden wat magisch, dat is denk ik inherent aan het mogen spelen bij Quick Boys.”

Laatste seizoen
Naast veel goede herinneringen heeft Flaton ook een seizoen waar hij met minder plezier op terugkijkt. “Mijn laatste seizoen Quick Boys was er helaas niet een om in te lijsten. Sterker nog, dat is het enige jaar dat ik heel graag zou willen vergeten, ondanks dat het mijn afscheidsjaar was. John Blok zag het als enige trainer uit mijn carrière niet zo zitten in de kap-en-draai bewegingen. Als je een uitwedstrijd moeten spelen tegen Hoek, wederom op de bank moet gaan zitten en je de laatste twee minuten van de wedstrijd van hem mag gaan warmlopen, dan begint er toch ergens een gedachte te ontstaan dat deze trainer het niet zo in jou ziet zitten en er een wezenlijke klik ontbreekt, van beide kanten. Enfin, ik had graag mijn voetbalcarrière willen afsluiten bij mijn club Quick Boys, maar met zo’n slecht gevoel over dat jaar onder John kon ik nog niet stoppen. Bij de Argentijn in het dorp kwam ik een oude bekende tegen, Arie van Duijn. Op dat moment was hij de trainer van de Rijnvogels. Nog voordat ik mijn 350 gram overheerlijke medium rare stake naar binnen had geschoven, was de transfer naar Rijnvogels zo goed als beklonken. Ik heb daar nog een fantastisch laatste jaar gehad met medespelers zoals Carlo van Zelst, Jaco de Jong en René Ruwaard. Onder luid applaus van de Bende van Vijf (met o.a. René de Weger, Dirk de Blinde etc.) heb ik toch op een mooie wijze en met een goed gevoel mijn voetbalcarrière kunnen afsluiten.”

Kampioensjaren
Aan de jaren dat het eerste elftal kampioen werd, denkt Raymond nog wekelijks. Het was zoals gezegd heel bijzonder. “Er gaat werkelijk geen week voorbij of je denkt er weer aan en/of je hebt het met volle trots er nog eens over met iemand. Gewoon onvergetelijk. Ik heb in al die jaren met zulke fantastische mensen mogen voetballen bij Quick Boys, kwaliteit ten over. We beleefden het seizoen als een hecht team, een teamspirit als toen maak je zelden ergens mee. Van elke wedstrijd wist je dat je hem ging winnen. Sowieso voelde het in psychologische zin al alsof we met 1-0 voor voor stonden zodra we tegelijk met de tegenstander het veld op kwamen. We kwamen bijvoorbeeld uit tegen SHO binnen 5 minuten met 1-0 achter, door een persoonlijke fout. Helemaal niemand bij ons die hier enige frustratie of wat dan ook door had, want wij wisten allemaal dat we ook deze wedstrijd zouden gaan winnen. Wij waren voor ons gevoel gewoon onverslaanbaar. Dat gevoel hadden we niet in de laatste plaats te danken aan een zeer bijzonder trainersduo Gert Aandewiel en Arjan van der Werf. Zij waren het die deze selectie één geheel maakten, ons het geloof gaven onverslaanbaar te zijn en het vertrouwen hadden dat wij kampioen gingen worden. Tel hierbij op de mix van kopstukken in de selectie die allen op hun eigen manier de sfeer bewaakten en jonge spelers hielpen (Brian Mussche, Remco Torken, Marnix van der Gun, Hendrik van Beelen, Dennis den Turk en Maarten Bak). Dat alles bij elkaar opgeteld deed een chemie ontstaan die eens in de zoveel jaren voorbij kan komen. Het is een eer om van deze lichting deel te mogen hebben uitgemaakt!”

Hoogtepunten
Flaton heeft dus een hoop hoogtepunten meegemaakt. Om er een uit te pakken is dan ook erg lastig voor hem. “Het ligt voor de hand natuurlijk om een moment uit de kampioensjaren te nemen, maar dat is een aaneenschakeling van hoogtepunten waaruit ik niet echt een keuze kan maken. Maar een minimaal zo mooi hoogtepunt was er een uit de wat mindere jaren. Namelijk de degradatiewedstrijd uit bij Ter Leede. Winnen van Ter Leede zou lijfsbehoud beteken voor ons in de Hoofdklasse A. Superspannend tot ver in blessuretijd, want we stonden gelijk, 3-3. Dus zouden wij met deze eindstand nog niet veilig zijn voor degradatie. Laatste minuut van de wedstrijd; Peter Kruit wordt in de 16 meter onderuitgehaald en wij mochten voor de tweede keer deze wedstrijd van de stip aanleggen. Eerder hadden wij een penalty in de eerste helft mogen nemen en deze strafschop had ik succesvol genomen. Deze penalty was nogal beladen. Men keek als eerste naar mij, maar ik had reeds een penalty genomen. Zelfs Hans van der Plas weigerde mijn paniekerige verzoek of hij de penalty deze keer wilde nemen. In hoogspanning ben ik toch maar weer achter die witte knikker gaan staan, volledig bewust van het belang van deze eventuele score. Ik nam een enorm slechte penalty. Keeper Waasdorp dook naar de goede hoek en hij lag er voor mijn gevoel al een halve minuut voordat mijn bal eindelijk aan kwam stuiteren. Maar dat stuiteren was mijn redding, want de bal stuiterde onverwachts letterlijk over de uitgestoken hand van Waasdorp heen. Het was 3-4. Het Quick Boys publiek ging volledig los, alsof wij zojuist kampioen waren geworden. Onvoorstelbaar mooi moment. Terug in de Quick Boys kantine was het één groot feest. We waren een soort van helden. Dat kan alleen bij Quick Boys.”

Quick Boys nu
Flaton volgt Quick Boys nog altijd. Zowel op het sportpark, als via het internet. “Gemiddeld kom ik 3 á 4 keer kijken per seizoen, omdat ik het altijd best druk op heb op zaterdag. Dit seizoen heb ik Quick Boys tegen Rijnvogels zien voetballen en ik was dit keer best geïmponeerd. De balans in het team zag er heel goed uit, de teamgeest ook. Kwaliteit heeft Quick Boys altijd, maar het verschil wordt gemaakt door teamgeest, balans en hart voor de club. De plek waar Quick Boys op dit moment op de ranglijst staat is daarom ook niet zo verwonderlijk. Dit team zal wel heel veel tegenslagen moeten gaan krijgen wil het dit jaar niet promoveren naar de klasse waar Quick Boys thuishoort: de Topklasse. Het is natuurlijk ook de hoogste tijd, want dat ik nog kan zeggen dat ik als laatste met Quick Boys kampioen ben geworden is nu wel te gek voor woorden, zeker voor zo’n grote club als Quick Boys. Maar ik verwacht dat Quick Boys kampioen gaat worden en dan… Dan valt er een soort van verstikkende druk van de club/spelersgroep af en gaat deze reus los in de Topklasse. Niets met ‘eerste jaar overleven’, Quick Boys zal bevrijd zijn en sterk genoeg worden om bovenin mee te draaien. Het moet dan ook als doelstelling hebben de top 5 te bereiken. Je bent en blijft Quick Boys, de grootste amateurclub met de grootste aanhang van Nederland.”

Scoutingsteam
In de tussentijd is Flaton nog wel betrokken geweest bij de club; hij maakte deel uit van het scoutingsteam. “Brian Mussche was toen technisch manager en vroeg of ik samen met Van der Gun een rol wilde gaan spelen voor Quick Boys en wel in het nieuwe scoutingsteam. Van der Gun en ik wilden altijd graag iets doen voor Quick Boys en op deze manier kon wij indirect helpen Quick Boys terug te laten komen op het hoogste niveau. Als scout heb ik diverse wedstrijden bezocht, soms in de avond doordeweeks bij een tweede elftal van een BVO. Of gewoon bij een wedstrijd in het weekend. Een scoutingsgroep die met diverse personen dat jaar flink was uitgebreid met als doel de Quick Boys scouting te professionaliseren. Ik had op een gegeven moment alleen niet het gevoel een klik te hebben met de hoofdtrainer, Ted Verdonkschot. Daardoor heb ik dus voortijdig een streep gezet onder deze uitdaging.”

Sportschool
Wat betreft sporten is Flaton nog steeds heel actief. Vaak is hij te vinden in de sportschool. “Op sportief gebied is het er niet rustiger op geworden. Ik train zo’n 5 á 6 keer in de week. Een paar keer in de week ben ik te vinden bij Energiek en de laatste 8 jaar train ik 1 á 2 keer per week bij Thai Gym Zoetermeer. Daar doe ik aan Thai Boksen. Nu mag ik dus legaal iemand aanpakken, zonder dat ik daar een gele of rode kaart voor krijg, iets waar ik bij het voetbal toch regelmatig tegenaan liep. Ten slotte speel ik dagelijks gitaar en geef ik hele concerten op Facebook/Youtube vanuit mijn muziekstudio.” Op de vraag of Flaton ooit terug zal keren op Nieuw Zuid in de rol van trainer is hij duidelijk: “Op dit moment zie ik daar nog geen ruimte voor, gezien mijn volle agenda in mijn privéleven. Maar zeg nooit nooit. Het blauwwitte bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus wanneer ik actief een stapje terug ga doen in een van de twee sportscholen, dan kan het wel eens gebeuren dat ik het geheim van de succesvolle Wiel Coerver kap-en-draai techniek ga overbrengen bij de voetballers van Quick Boys. Te beginnen bij mijn zoontje Dion!”