De Promotie: Jesse van Nieuwkerk
Het is deze week precies een jaar geleden dat Quick Boys thuis de finale van de nacompetitiewedstrijd tegen VVSB speelde. Op het spel stond een plek in de Tweede Divisie van het seizoen 2019-2020. Zoals iedereen met een blauw-wit hart inmiddels weet, pakte die wedstrijd memorabel uit voor Quick Boys. Eindelijk werd promotie en daarmee een terugkeer naar het hoogste amateurniveau bewerkstelligd. In het kader van deze wedstrijd blikken we middels het drieluik ‘De Promotie’ terug met drie sleutelspelers, waarbij in deze laatste aflevering de beurt is aan Jesse van Nieuwkerk.
De ontlading op 8 juni 2019, na het laatste fluitsignaal, was enorm op Nieuw Zuid. Het startsein voor deze ontlading begon vlak voor het einde van de verlenging. Met Jesse gaan we nog even terug naar dat moment. ‘’Het was een ingooi van Joey die ik nog nét met mijn hoofd kon verlengen. Toen ik de bal volgde, zag ik dat Kaars deze net voorbij de doelman van VVSB kon tikken. Ik had toen wel even kortsluiting moet ik zeggen. Dat publiek man. Het was ook nog eens voor het sfeervak. Tuurlijk, ik heb wel eens in de laatste minuut gescoord, maar dit was helemaal uitbundig. Het was echt krankzinnig.’’
De rest is geschiedenis. Quick Boys behield de 1-0 voorsprong en promoveerde, na het laatste fluitsignaal, naar de Tweede Divisie. ‘’Wat ik toen heb meegemaakt is uniek. Je zag mensen gewoon huilen, de emotie was zo groot. Mensen liepen met tranen in hun ogen langs het veld omdat het eindelijk zo ver was. Binnen tien seconden stond het hele veld vol met mensen, had ik een fakkel in mijn handen en zat ik bij iemand op de schouders. Twee jaar heb ik bij Quick Boys gespeeld, waarbij ik mijzelf altijd een doel heb voorgehouden: promoveren. Het liefst met een kampioenschap en anders via de nacompetitie. Bij je laatste wedstrijd op Nieuw Zuid dan zo’n wedstrijd spelen en winnen… Een beter afscheid kan je niet hebben!’’
Voor Van Nieuwkerk waren de liederen van Quick Boys al redelijk bekend, maar de liederen die na de wedstrijd regelmatig voorbij kwamen hebben in de weken na de promotie nog wel een tijdje rond gezongen in het hoofd van Van Nieuwkerk. ‘’Ja la la la la la la la la la, Quick Boys Kattuk Zuid! Die is nog wel even blijven hangen, ja. Nadat de meeste supporters het clubhuis in gingen, kregen wij een huldiging bij de tribune. Daarna moesten we douchen en gingen we nog even eten. Vervolgens kwam onze grote vriend Theo Bleiji (materiaalman, red.) nog een paar liedjes zingen. Uiteindelijk kreeg ik een trommel in m’n handen, waarmee ik iedereen een beetje kon jennen en gek maken. Toch had ik telkens het gevoel: is het al 20.00 uur? Toen mochten we het clubhuis in!’’
Als gezegd liepen de emoties hoog op tijdens de promotiewedstrijd van Quick Boys. De spelers voelden de emotie van buiten het clubhuis al intensief op zich af komen. ‘’Serieus, er kwam gewoon stoom uit het clubhuis. Als je daar dan naar binnen gaat, met zó veel mensen, die zó gelukkig zijn, dat is alleen maar mooi. Het clubhuis ging van voren tot achteren helemaal los. Het was een waarlijke explosie van geluid en gejuich. Iedereen werd naar voren gehaald, iedereen kreeg persoonlijke aandacht van de supporters. Het is mooi als je die waardering krijgt. Ik snap het ook wel: jarenlang word je in de zeik genomen door omliggende voetbalclubs, omdat het niet lukt te promoveren. Je bent blij dat je er weer bij zit en deze onderliggende wedstrijden mag spelen.’’
Je zou zeggen dat ‘the day after’ een behoorlijke kater zou opleveren voor Van Nieuwkerk, zoals vele supporters ongetwijfeld meegemaakt hebben op 9 juni 2019. Echter, de pijn zat hem vooral in de enkel van Van Nieuwkerk. ‘’Ik werd wakker met een kloppende voet, maar ook blaren in mijn rechterhand. Die blaren kwamen vooral door de trommel, de enkel had te maken met mijn blessure. Ik wilde die wedstrijd zo graag spelen en had wat pijnstillers gekregen om mee te kunnen doen. Ik ben wel naar het ziekenhuis geweest voor die enkel. Het bleek dat ik losse stukjes bot in mijn enkel had zitten, maar dat kon me allemaal gestolen worden. Ik was gewoon blij met de promotie.’’
Zo kwam het avontuur van Van Nieuwkerk bij Quick Boys tot een mooi einde. Na de promotie is Van Nieuwkerk nog een aantal keer op Nieuw Zuid geweest. ‘’We hebben als spelersgroep nog een afscheidsavond gehad, waar we in de serre met elkaar gegeten hebben en iedereen een mooi aandenken kreeg. We waren supertrots en gelukkig, dat was volgens mij een week daarna. Je spreekt tijdens de avond na de promotie toch maar een paar mensen, omdat iedereen zo aan het feesten en het doen is. Die week daarna haal je ‘wat gesprekken in’.
In de nog relatief korte voetbalcarrière van Van Nieuwkerk staat de promotie met Quick Boys erg hoog. ‘’Op weinig plaatsen maak je zo’n feest mee, op zo’n schaal. Hoe het hier leeft maak je het niet vaak mee. Wat ik ook heel mooi vond was toen we op die boardingrand stonden, na het laatste fluitsignaal. Het heeft me twee blauwe schenen opgeleverd, maar dat maakte niets meer uit.’’
Van Nieuwkerk kon, in ieder geval voor die periode, op een schitterende manier afscheid nemen van Nieuw Zuid. Net als Van Nieuwkerk, zal menig supporter met veel mooie herinneringen terugdenken aan de zaterdag van 8 juni 2019. Met de afsluiting van dit drieluik kijken we hoopvol uit naar de periode dat het leven als vanouds terug mag keren. Zonder Quick Boys is het immers niet hetzelfde!