Column Jim Gillissen: blessure
Na mijn vorige column zat ik vol doelen die ik op korte termijn wilde waarmaken. Maar korte tijd later raakte ik geblesseerd. Een akelige liesblessure …. en helaas zit ik nog steeds in de lappenmand. Al gaat het op dit moment de goede kant op en hoop ik deze week weer met de groep te mogen meetrainen. Eindelijk!
Het is uitermate vervelend om geblesseerd zijn. Volgens mij heb ik mezelf wel 100 keer afgevraagd waarom die lies nou niet gewoon meewerkt. Dit is geen blessure waarbij je gewoon moet afwachten tot het overgaat. Deze betekent juist: hard trainen in het fysiohok, om sterker te worden. Regelmatig was ik nog volop bezig bij de fysiotherapeut terwijl de groep al klaar was met de training.
Na het oplopen van deze blessure hield ik mezelf steeds voor dat ik de aankomende maandag weer zou meetrainen, en dat het allemaal wel meeviel. Na het bezoek aan het ziekenhuis heb ik dit uit m’n hoofd moeten zetten en mezelf twee maanden de tijd te geven om fit te worden.
En … die twee maanden zijn bijna voorbij.
Afgelopen week ben ik voor het eerst sinds het oplopen van de blessure weer bezig geweest op het veld, onder begeleiding van de hersteltrainer. Deze trainingen worden deze week uitgebreid. Waarna ik aankomende maandag weer volledig bij de groep mag aansluiten om vervolgens zaterdag de 26e m’n rentree te maken op de velden. Eindelijk kan ik dan deze periode afsluiten. Hopelijk kan ik m’n geplande doelen (enigszins vertraagd) alsnog waarmaken en daarnaast ook mijn steentje bijdragen binnen het elftal. Want ja, kijk eens naar die sfeer tijdens de uitwedstrijd tegen Rijnsburgse Boys maar ook de vuurwerkshow na de training van afgelopen donderdag. Dan wordt het meteen duidelijk waarom je in het blauw-wit wilt spelen!
Jim Gillissen
