Quick Boys beloont zichzelf net genoeg tegen Spakenburg
Het is zo’n typische trainersuitdrukking van de laatste jaren. Meestal gebruikt in de analyse na een goede wedstrijd, die toch eindigde met puntverlies. “We vergaten onszelf te belonen.” Langzamerhand misschien een cliché. Maar zoals meestal met clichés snap je wel meteen wat er wordt bedoeld.
In de eerste helft van de thuiswedstrijd tegen Spakenburg vergat Quick Boys zichzelf voldoende te belonen. Een weekje relatieve rust zonder doordeweekse wedstrijd had duidelijk een goed effect op de ploeg. Want het spel was prima en er werden veel kansen gecreëerd. Maar halverwege stond het slechts 1-0.
In de eerste tien minuten kreeg de goed spelende Van Kippersluis al twee grote mogelijkheden om de score te openen. Maar die ballen gingen rakelings naast en over. Ook de kopbal van het jonge talent Knijnenburg en een schot van El Kachati passeerden de paal net aan de verkeerde kant. Vervolgens kon de keeper van de gasten ternauwernood redding brengen op een schot van Bekooij.
In de 33e minuut was het dan toch raak. Mahmoed wist een goede actie te bekronen met zijn allereerste competitiegoal ooit voor Quick Boys. En bijna werd de voorsprong meteen verdubbeld toen in één aanval achtereenvolgens El Kachati, Knijnenburg en Van Kippersluis kansrijk waren. Een paar minuten voor rust had Van Kippersluis nog een knappe volley in huis. Maar die werd licht van koers veranderd en ging daardoor net naast.
Liet Spakenburg zich dan helemaal niet zien voor de rust? Jawel, in het eerste half uur kreeg het twee kansen. Beide keren kon Van der Helm redding brengen. Vooral de laatste mogelijkheid van Eindhoven was serieus, een minuut voordat de 1-0 aan de andere kant viel.
Zo had een ruststand van 3-1 of 4-1 niet misstaan. Dus de ploeg van Grünholz had zichzelf wel beloond, maar niet genoeg. Want na de onderbreking werd duidelijk dat de tegenstander meer kwaliteit heeft dan je zou verwachten op basis van de stand op de ranglijst. Met het inbrengen van verse krachten werd Spakenburg er bepaald niet minder op.
Tegelijk leek het alsof er een totaal ander Quick Boys uit de kleedkamer was gekomen. Niet de poppetjes, maar wel de koppetjes. We hebben dat al vaker gezien, dit seizoen. Het elftal kan echt goed voetballen, maar je vraagt je af of de spelers dat zelf wel altijd beseffen. Het vertrouwen is soms ineens wat minder, waardoor er binnen een wedstrijd soms flinke niveauverschillen ontstaan. Bovendien zal in mentaal opzicht ook meespelen dat zo’n goede eerste helft maar een minimale marge heeft opgeleverd. Hoe dan ook, de wil om te winnen had plaatsgemaakt voor de angst om (de voorsprong) te verliezen. En dan wordt het er eigenlijk nooit beter op.
Het verhaal van de tweede helft is gauw verteld. De thuisploeg kwam steeds meer onder druk, maar kende één uitblinker. Van der Helm had een paar fantastische reddingen en was deze middag onpasseerbaar. En ja, een keeper is nou eenmaal ook onderdeel van het elftal.
Voorin kwam natuurlijk ruimte, maar daar werd veel te weinig mee gedaan. Al kregen met name Runderkamp en Maatsen nog wel de kans om de wedstrijd voortijdig te beslissen. Maar goed, de 1-0 werd over de streep getrokken. Over de volle 95 minuten speeltijd was dat ook niet onterecht.
Aardig detail is dat Quick Boys hiermee dit seizoen de volle buit heeft gepakt uit vier wedstrijden tegen de clubs uit Spakenburg-Bunschoten.
En uiteraard zorgde het verlengen van de ongeslagen serie tot negen wedstrijden op rij (waarvan vijf keer winst) ook voor lachende gezichten.
Foto’s: Pro Shots
Opstelling en wissels Quick Boys: Paul van der Helm (k) ©, Jan-Willem Kamp, Mohamad Mahmoed, Tommy Bekooij, Kevin van Kippersluis (70. Chima Bosman), Jeffrey Ket, Nigel Ogidi Nwankwo, Lorenzo van Kleef, Youssef El Kachati (57. Darren Maatsen), Borg Knijnenburg (64. Ricky van Haaren), Nick Runderkamp