Column Lennard van Duijn: Beleving

“We zijn inmiddels een maand of negen onderweg in een tijd die vrijwel geheel in het teken staat van corona maatregelen. De ziekenhuizen staan onder druk, de horeca ligt stil, de kantoren zijn leeg en de bal ligt wederom stil op de amateurvoetbalvelden. Het laat een pijn achter in het hart van de voetballiefhebber. Wat is er immers meer ontspannen dan een ouderwetse Matchday die geheel in het teken staat van drie helften: de eerste, de tweede en de derde?

Het heerlijkste aan een amateurvoetbalwedstrijd is nog altijd het clubgevoel. Het moment dat een wedstrijd begint en je voelt dat er om je heen wat gebeurt. Er is sfeer, reuring en een hunkering naar drie punten. Dit is zo’n zaterdag met beleving. Het publiek gaat achter de ploeg staan en naarmate de wedstrijd vordert, merk je dat ze er door opgezweept worden binnen de lijnen. De publiekslieveling kijkt nog eens naar de kant, versiert een corner en zwaait met zijn armen omhoog naar het publiek. Niemand verstaat wat hij zegt, maar iedereen begrijpt wat hij bedoelt. De corner wordt ontvangen alsof de winnende goal er al in ligt. Het is genieten. In elk geval langs de kant.

De corner levert meestal niets op, maar de charme van de beleving blijft overeind. Soms is het zo’n dag dat alles goed valt, zelfs die corner. Een wedstrijddag dat je lang en breed geniet van de derde helft, mede omdat de tweede goed is afgesloten. Je blijft al veel langer dan je in de eerste instantie van plan was en je hebt ook absoluut geen intentie om op tijd naar huis te gaan. Dit is jouw vereniging en iedereen op het veld, langs de kant, in het clubhuis en op het terras horen daar bij.

De week erna is er een uitwedstrijd. Een uitwedstrijd in een oord waar je letterlijk nog nooit van gehoord hebt, wat dus eigenlijk al betekent dat het een kilometer of honderd verderop ligt. Maar je gaat, want de beleving van afgelopen zaterdag was ongekend. Daar aankomend merk je al gelijk dat het alle moeite waard was. Een overdekte staantribune: is er überhaupt iets wat meer geluid kan voortbrengen? Iedereen voelt dat het er vandaag weer in zit, dat merk je aan alles. Nog voordat de wedstrijd begint en de ploeg het veld oploopt, ontstaat er een oorverdovend lawaai. De spelers weten niet eens wat ze meemaken. Buiten de lijnen is iedere actie een extra aansporing; alles wat naar voren gepompt wordt ontaardt in motivatie om het geluidsvolume te verhogen.

Het mooiste is als het lijkt te werken en de ploeg op een snelle voorsprong komt. Dat zijn die wedstrijden dat er 90 minuten lang gezongen, gejuicht en geschreeuwd wordt. Van die dagen dat zelfs het publiek van de tegenstander er stiekem van geniet. Zaterdagen dat je met een hese stem de bus weer in stapt, met een brede glimlach in je stoel ploft en extra geniet van een paar drankjes op de terugweg. Haast gelovend dat je een aandeel hebt gehad in de drie punten van vandaag, puur omdat de aanmoediging van zulke grote schaal was. Die rit terug van pak ‘m beet 100 kilometer, die doe je met een lach op je gezicht. Het maakt allemaal even niet uit. Niet als je op de stand van de ranglijst kijkt.

In 2020 is alles even anders. Het is een jaar dat in het teken staat van volksgezondheid, financiële zorgen, eenzaamheid en mentale problemen, allemaal veroorzaakt door een pandemie. Een pandemie die we ondertussen allemaal kunnen missen als kiespijn. We kunnen alleen maar hopen dat 2021 verbetering biedt en de problemen langzaam maar zeker zullen verminderen en uiteindelijk verdwijnen. Laat 2021 het jaar zijn dat we terug kunnen keren langs de lijn. Het jaar dat zoiets simpels als een corner het publiek weer uit zijn dak laat gaan. Het jaar dat een gewonnen uitwedstrijd weer zorgt voor een glimlach van oor tot oor. Het jaar dat we afscheid gaan nemen van corona en onze oude vertrouwde zaterdag weer mogen omhelzen. Kon het maar alvast zo ver zijn..

Lennard van Duijn
Supporter Quick Boys 1